معنی زشت یاد در فرهنگ فارسی عمید

بدگویی پشت سر کسی، سخن زشتی که دربارۀ کسی گفته می شود، غیبت، به تو بازگردد غم عاشقی / نگارا مکن این همه زشت یاد (رودکی - ۵۲۲)

معنی زشت یاد در لغت نامه دهخدا

غیبت بود به بدی. (لغت فرس اسدی چ اقبال ص 107). بد یاد کردن است که غیبت و بدگویی و خبث کسی کردن باشد. (برهان). بمعنی یاد کردن به بدی و زشتی که به تازی غیبت گویند. (از انجمن آرا) (آنندراج) (از شرفنامۀ منیری) (از فرهنگ رشیدی). غیبت کردن. (صحاح الفرس) (اوبهی). غیبت و بدگویی از کسی و نمامی. (ناظم الاطباء). و به عرف خبث گویند. (فرهنگ رشیدی). گفتار بد درباره کسی. غیبت. (فرهنگ فارسی معین) :، بتو بازگردد غم عاشقی، نگارا مکن بیش از این زشت یاد.، رودکی (از لغت فرس اسدی چ اقبال ص 107). و رجوع به مادۀ بعد شود

معنی زشت یاد در فرهنگ لغت هوشیار

گفتار بد درباره کسی غیبت

معنی زشت یاد در فرهنگ فارسی معین

گفتار بد درباره کسی، غیبت

معنی زشت یاد - جستجوی لغت در جدول جو

زشت یاد

فرهنگ فارسی عمید

زشت یاد

لغت نامه دهخدا

زشت یاد

فرهنگ لغت هوشیار

زشت یاد

فرهنگ فارسی معین

زشت نام

بدنام، رسوا، بی آبرو

فرهنگ فارسی عمید

زشت کار

بدکار، بدکردار

فرهنگ فارسی عمید

دشتیاد

سخن زشت که دربارۀ کسی گفته شود، بدگویی پشت سر کسی، غیبت

فرهنگ فارسی عمید

خشت باد

(خِ)

بادزن کلان که به حلقه های سقف وغیره آویزند و این در ولایت هندوستان مرسوم است و هردو را به عربی مروحه خوانند و این از اهل زبان به تحقیق پیوسته. (آنندراج). بادزن. مروحۀ کلان. (از ناظم الاطباء). بادکش. (یادداشت بخط مؤلف) :
کجا بر در خانه ای ایستاد
که چشمش نزد طعنه بر خشت باد.
قدسی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

زشت نام

(زِ)

بدنام. مشهوربه بدی و زشتی. بدآوازه. معروف به بدی:
چنین داد پاسخ که شیری بدام
نیازرد جز مردم زشت نام.
فردوسی.
به استاد گفت آنچه داری پیام
از آن بی منش کودک زشت نام.
فردوسی.
زنان در آفرینش ناتمامند
ازیرا خویش کام و زشت نامند.
(ویس و رامین).
رعایا و غربا از این شهر بگریزند و زشت نام شویم در همه جهان. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 428). فرمود تا همه بنی هاشم به وی نامه نوشتند که خود را زشت نام همی کنی بدین کردارها. (مجمل التواریخ و القصص).
بپرسیدش که عیب من کدام است
کز آن عیب این نکوئی زشت نام است.
نظامی.
با مردم زشت نام همراه مباش
کز صحبت دیگران سیاهی خیزد.
سعدی.
دو کس چه کنند از پی خاص و عام
یکی خوب سیرت یکی زشت نام.
سعدی.
رجوع به مادۀ بعد شود

لغت نامه دهخدا

دشتیاد

(دُشْتْ)

مرکّب از: دشت + یاد، بد یاد نمودن و غیبت کردن. (برهان)، یاد کردن به بدی و دشمنی که به عربی غیبت گویند. (آنندراج)، بهتان. (ناظم الاطباء)، و رجوع به دشت شود

لغت نامه دهخدا

زشت یاد کردن

(چَ تَ)

پشت سر کسی بد گفتن. غیبت کردن. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به مادۀ قبل شود

لغت نامه دهخدا